Antoni Jeziorański b. 29 May 1827 d. 16 February 1882

From Rodovid EN

Events

29 May 1827 birth: Warszawa

child birth: ♀ Maria Jeziorańska [Jeziorańscy]

marriage: ♀ Natalia Horbowska (Jeziorańska) [Horbowscy]

16 February 1882 death: Lwow

Notes

Antoni Jeziorański, ps. Antoni Jovanovic (ur. 29 maja 1827 w Warszawie, zm. 16 lutego 1882 we Lwowie) – generał polski powstania styczniowego.

Pochodził z żydowskiej rodziny frankistów. Był synem Franciszka Ksawerego Jeziorańskiego (1783-1856) i Marianny Zagrodzkiej (1802-1867), oraz bratem stryjecznym Jana.

W maju 1848, na wieść o Wiośnie Ludów przedostał się do Galicji. W październiku został instruktorem Gwardii Narodowej w Krośnie. Zagrożony aresztowaniem przedostał się na Węgry, gdzie wstąpił do pułku jazdy Legionu Polskiego gen. J. Wysockiego[2]. W czasie powstania węgierskiego wziął udział w kampanii na Słowacji. Po bitwie pod Temeszwarem wraz z resztkami oddziału J. Wysockiego uszedł do Turcji. Rozpoczął służbę w oddziałach polskich[3], w wojsku tureckim. Objął stanowisko konserwatora i renowatora twierdzy w Belgradzie. Wziął udział w wojnie krymskiej 1854-1855, służąc w oddziale Władysława Zamoyskiego. W 1859(1861?)[4], przyjechał do Warszawy, gdzie włączył się w nurt konspiracji niepodległościowej. Został przez Rosjan aresztowany. Uwolniony za poręczeniem, został ponownie zatrzymany w 1862 i osadzony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej.

Jeden z czołowych dowódców powstania styczniowego 1863. 14 stycznia 1863, w stopniu pułkownika[5], mianowany naczelnikiem wojennym województwa rawskiego. W lasach w okolicach Jeruzala, przeprowadził koncentrację swojego oddziału w sile 400 ludzi. 4 lutego wykonał udane uderzenie na Rawę Mazowiecką, zdobywając rosyjskie koszary, pozyskując broń i biorąc jeńców. 22 lutego otrzymał rozkaz podporządkowania się gen. Marianowi Langiewiczowi. Po drodze włączał do swojego oddziału mniejsze partie powstańcze i staczał potyczki z wojskami rosyjskimi. Mianowany przez Langiewicza generałem[6]. Brał udział w bitwie pod Pieskową Skałą i bitwie pod Skałą. Jako przeciwnik dyktatury Langiewicza, poróżniony ze swoim dowódcą, przeszedł granicę austriacką. W marcu mianowany naczelnikiem wojennym województwa lubelskiego. W kwietniu na czele oddziału liczącego 800 osób wkroczył do Królestwa Polskiego. 1 maja pobił Rosjan w kilkudniowej bitwie pod Kobylanką[7]. Poniósł porażkę pod Huta Krzeszowską[8]. Zgrupowanie jego zostało osłabione wysokimi stratami. Pomawiany o niewłaściwa postawę, oczyścił się z zarzutów. W dalszych walkach wykazał talent i opanowanie. Wobec beznadziejności dalszej walki złożył broń w 1864 w zaborze austriackim[9], po czym udał się do Galicji, gdzie ukrywał się w domu hr. Konarskiej w Chrewcie. Aresztowany przez policję austriacką, więziony w Kufsteinie i Meranie[10]. Zwolniony z więzienia w czerwcu 1865, wyjechał do Paryża. W 1873(1870?)[11], osiadł we Lwowie. Pracował w Wydziale Krajowym[12],

Z małżeństwa z Natalią z Horbowskich zawartego w 1860 r. pozostawił córkę Marię.

Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim. Pozostawił "Pamiętniki".

From grandparents to grandchildren